Agorà

L’Agorà di Gianfranco Basso riduce le figure umane all’essenza più intima, sono linee svuotate dai valori tradizionali, accomunate da un doloroso oblio, ma trafitte da raggi luminosi, trovano una nuova consistenza che le definisce e determina un nuovo linguaggio condiviso. La luce è comunità.

Agorà

Gianfranco Basso’s Agorà reduces human figures to their most intimate essence, they are lines emptied of traditional values, united by a painful oblivion, but pierced by light rays, they find a new consistency that defines them and also defines a new shared language. Light is community.

Agorà

Agora e Gianfranco Basso-s i redukton figurat njerëzore në thelbin e tyre më intim, ato janë linja të zbrazura nga vlerat tradicionale, të bashkuara nga një harresë e dhimbshme, por të shpuara nga rrezet e dritës, ata gjejnë një qëndrueshmëri të re që i përcakton ato dhe përcakton një gjuhë të re të përbashkët. Drita është bashkësi.

Vigiliae

Imponenti fili tracciano il profilo di due sentinelle, le vigilae, mute testimoni dell’alternarsi dei fenomeni luminosi.
Sentinelle nel buio scandiscono il tempo facendosi misura di luce, soglia da riempire della stessa sostanza che aspettano, la luce è attesa. 

Vigiliae

Imposing threads trace the profile of two sentinels, the vigilae, silent witnesses of the alternation of luminous phenomena. Sentinels in the dark mark time by becoming a measure of light, a threshold to be filled with the same substance they are waiting for, light is expectation.

Vigiliae

Fijet imponuese gjurmojnë profilin e dy rojeve, vigilae, dëshmitarëve të heshtur të alternimit të fenomeneve ndriçuese.
Rojet në errësirë ​​shënojnë kohën duke u bërë një masë drite, një prag për t’u mbushur me të njëjtën substancë që presin, drita eshte e mirëpritur.